Flamberg to rodzaj miecza dwuręcznego o długości 1,5 do 1,8 metra z głownią płomienistą.

Używany głównie przez
niemieckich (landsknechtów) i szwajcarskich piechurów do walki głównie ze słabo opancerzoną piechotą (wtedy jako broń sieczno-kłująca) oraz opancerzoną piechotą (wtedy głównie jako broń kłująca). Broń miała często możliwość ujęcia jej za tak zwane ricasso (pol. podkrzyże) czyli tępy odcinek głowni tuż za jelcem. Flambergi, podobnie jak i inne miecze dwuręczne, posiadały często specjalne haki (czy też wąsy, obłęki) zabezpieczające dłoń użytkownika
w czasie korzystania z ricasso.

Zwykły - 25.000 $ (3,5 kg)
Srebrny - 39.000 $ (3,5 kg)

Espadon, hispadon - rodzaj dużego miecza dwuręcznego piechoty, używanego w XV wieku i I połowie XVI wieku, głównie w formacjach piechoty szwajcarskiej i niemieckich landsknechtów oraz przez
eskorty dowódców i chorągwi. Jego przeznaczeniem była walka z formacjami pikinierów i halabardników, wobec których inne bronie nie były skuteczne.

Długość miecza sięgała 180 cm, w tym długość głowni do 150 cm. Miał on duży jelec, w formie dwóch stosunkowo długich ramion, zwykle nachylonych lekko w kierunku głowni, często zdobionych. Długa rękojeść pozwalała na w miarę sprawne operowanie oburącz ciężkim mieczem o sporej bezwładności, wykorzystując zasadę
dźwigni. Poniżej rękojeści i jelca znajdował się krótki tępy odcinek głowni (ricasso), pozwalający na trzymanie go jedną z rąk, często obciągnięty skórą. Odcinek ten od głowni właściwej oddzielały sporych rozmiarów wąsy, zapewniające dodatkową ochronę dla
dłoni przed ciosami ześlizgującymi się po głowni.

Zwykły - 18.000 $ (3,8 kg)
Srebrny - 32.000 $ (3,7 kg)

Claymore (szk. gael. claidheamh mòr - wielki miecz) - nazwa odnosząca się do dwóch typów szkockich mieczy - dwuręcznego i pałasza z koszem.

Dwuręczny miecz claymore to tradycyjna broń piechoty szkockich górali w okresie od wieku XV do XVII. To ten miecz został spopularyzowany przez kulturę masową jako niemalże atrybut, a przynajmniej podstawowa broń szkockiego górala, do tego też miecza zazwyczaj odnoszą się autorzy książek i opowiadań fantasy, gdzie często się pojawia. Obecnie oryginalne miecze claymore są spotykane bardzo rzadko. Ostatnią bitwą, podczas której prawdopodobnie zostały wykorzystane dwuręczne claymore'y, była bitwa o Killiecrankie w 1689 r. podczas powstania jakobitów.

Charakteryzuje się długą głownią prostą o przekroju trójkątnym lub soczewkowatym jednostajnie zwężającym się ku szczytowi. Jelec o ramionach skośnych, pochylających się ku głowni i wymodelowanych trójbocznie, zakończonych ażurowymi rozetkami oraz wąsami ujmującymi część zastawy. Uchwyt rękojeści kolisty z głowicą o rysunku koła. Miecze te zdobiono rzadko, służyły wyłącznie do walki.
Typowy claymore mierzył ok. 140 cm, przy czym ok. 33 cm stanowiło rękojeść, a 107 cm - ostrze. Waga była zbliżona do 2,5 kilograma.

Żelazny - 25.000 $ (2,5 kg)
Srebrny - 40.000 $ (2,4 kg)

No-dachi , dużych rozmiarów (najczęściej około 1,4
metra) miecz dwuręczny wykorzystywany w feudalnej Japonii do walki w polu, od czego zaczerpnął on także swoją nazwę (no to w języku japońskim pole). Często nazwa no-dachi jest używana zamiennie z ōdachi jednak o ile ōdachi to termin który może odnosić się do dowolnego typu
dużych mieczy tak no-dachi to konkretny rodzaj miecza o określonym przeznaczeniu.

Zwykły - 20.000 $ (3,1 kg)
Stalowy - 31.000 $ (3,7 kg)
Srebrny - 50.000 $ (3,4 kg)